III Wałbrzyski Marsz Pamięci Sybiru

Są takie marsze, które nie są spacerem ani manifestacją polityczną. To kroki pamięci – ciężkie, bo niesione bólem historii, a jednocześnie dumne, bo stawiane w imię wolności. 16 września ulicami Wałbrzycha przeszedł po raz trzeci Marsz Pamięci Sybiru, w przeddzień Dnia Sybiraka i w 86. rocznicę sowieckiej napaści na Polskę.

To wydarzenie organizowane wspólnie przez Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 7 i parafię Niepokalanego Poczęcia NMP, stało się już stałym punktem kalendarza miasta. Rozpoczęło się w Parku Sybiraków, pod pomnikiem upamiętniającym bezimienne ofiary stalinowskich represji. Tam padły słowa modlitwy, tam rozbrzmiał wiersz Mariana Jonkajtysa „Poległym i pomordowanym na Wschodzie”, tam też zapłonęły znicze, zanim uczestnicy ruszyli w stronę kolejnego monumentu przy kościele na ul. Wyszyńskiego.

Marszowi towarzyszyły sztandary: miasta, Sybiraków i ponad 20 szkół. Tysiące białych i czerwonych barw powiewało nad głowami młodzieży, sybiraków, kombatantów i przedstawicieli władz. Uczestnicy nieśli w sobie pamięć o rodakach wyrwanych ze swoich domów i wywiezionych bydlęcymi wagonami w syberyjską dal. Hasło wyryte na pomniku – „Zło dobrem zwyciężaj” – było mottem całego dnia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Podniosłość uroczystości podkreślali obecni goście, przedstawiciele władz państwowych i samorządowych oraz liczne delegacje szkół i instytucji.

Nie zabrakło odznaczeń i wyróżnień. Medalami „Pro Bono Poloniae” i „Pro Patria” uhonorowano osoby zasłużone w kultywowaniu pamięci narodowej. Złote i honorowe odznaki Związku Sybiraków trafiły do rąk tych, którzy od lat dbają, by los deportowanych nie odszedł w zapomnienie.

Ważnym momentem był Sybiracki Apel Pamięci odczytany przez młodzież licealną oraz część artystyczna przygotowana przez uczniów ZSP nr 7. Te młode głosy, pełne szacunku i skupienia, stały się najlepszym dowodem, że ofiara Sybiru nie została złożona na próżno.

Marsz zakończyła Msza święta w intencji ofiar, której przewodniczył ks. dziekan Witold Baczyński. Po liturgii był już czas na podziękowania, uściski dłoni i wspólne spotkanie przy stole, skromne, ale pełne serdeczności.