W wywiadzie dla niemieckiego portalu katolickiego katholisch.de. o. Spadaro zwrócił uwagę, że przejście od Franciszka do Leona XIV było „przede wszystkim duchowym przekazaniem pałeczki”. „Jeśli między Benedyktem XVI a Franciszkiem punktem styku było wyzwanie `szybkich zmian`, to między Franciszkiem a Leonem kluczowym słowem jest `niepokój`. Papież Bergoglio nazwał je `zdrowym niepokojem, jedynym, który daje pokój` i polecił je właśnie augustianom, gdy o. Prevost był ich przełożonym generalnym. Leon XIV przyjął tę zmianę: swoje pierwsze kazanie jako papież rozpoczął właśnie tymi słowami. Jego sprawowanie papieskiego urzędu wywodzi się z niespokojnego serca św. Augustyna, które `nie zazna spokoju, dopóki nie spocznie w Bogu`”.
Zdaniem jezuity, „przejście to jest mniej zerwaniem, a bardziej kontynuacją duchowej wrażliwości: od franciszkańskiego przepełnienia do niespokojnego serca augustianina - obaj stoją przed światem, który się rozpada”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Pytany, jakie znaczące różnice widzi między Franciszkiem a Leonem, o. Spadaro zwrócił uwagę, że „różnice ujawniają się w tonie i kontekście biograficznym”. „Franciszek był jezuitą, miał wyraźne ignacjańskie wyczucie rozróżniania i postrzegał kierowanie jako ćwiczenie duchowe. Leona natomiast ukształtowała misyjna introspekcja, zdolność łączenia niepokoju i miłości. Franciszek wstrząsał łodzią, wywoływał trzęsienia ziemi, zmuszał Kościół do wyjścia poza siebie; Leon wydaje się bardziej elastyczny, łagodniejszy. Franciszek przemawiał silnymi gestami i radykalnymi obrazami; Leo preferuje styl rozbrajający, daleki od muskularnej komunikacji. Jego podwójne pochodzenie - amerykańskie i peruwiańskie - uczyniło go wrażliwym na truciznę polaryzacji, a jego styl jest bardziej stylem cierpliwego słuchania niż bezpośredniego szoku” - powiedział włoski jezuita.
Reklama
Jego zdaniem „Leon XIV podąża śladami Franciszka, ale własnym głosem”. „Nić łącząca ich nie zrywa się. Franciszek pozostawił po sobie metodę, a nie recepty; Leon przejmuje ją i kontynuuje, opierając się na swoich augustiańskich korzeniach, podkreślając, że prawdziwa władza wynika z miłości i uczestnictwa. Kiedy Leon XIV mówi o `ekstrawertycznym Kościele`, ma na myśli coś podobnego do `otwartego Kościoła` Franciszka” - stwierdził o. Spadaro.
Wyjaśniając pojęcie „ekstrawertyczny Kościół” jezuita podkreślił: „To nie tylko wspólnota, która wychodzi naprzeciw światu: jest to wspólnota, która niczego nie zatrzymuje dla siebie, nie strzeże prawdy jak własności, ale przekazuje ją jako dar. Jest to Kościół, który nie żyje w obronie tożsamości lub autopromocji, ale w otwartości. Oznacza to, że Kościół nie zamyka się w sobie, aby się chronić, ale pozwala się zranić rzeczywistości, aby ją kształtować w duchu Ewangelii”.
Zdaniem o. Spadaro, „ma to daleko idące skutki: duszpasterskie, ponieważ jedność nie wynika z uniformizacji, ale ze słuchania i dialogu; oraz geopolityczne, ponieważ dyplomacja nie jest sprawowaniem władzy, ale świadectwem bliskości i globalnej odpowiedzialności. W tym sensie Leon przejmuje pałeczkę od Franciszka i kontynuuje jego dzieło, choć w innej formie”.
Mówiąc o procesie synodalnym na poziomie światowym, o. Spadaro zwrócił uwagę, że „Leon XIV wyjaśnił już, że synodalność nie jest metodą organizacyjną, ale formą miłości”. „Oznacza wspólną drogę, wzajemne słuchanie się, nawet pomimo różnic. Jego międzynarodowe doświadczenie - Stany Zjednoczone, Peru, Kuria Rzymska - sprawia, że jest on bardzo świadomy tego, że to, co ma znaczenie w jednym Kościele, nie musi mieć takiego samego znaczenia w innym. Wyraźnie to powiedział: to, co może być ważne w Kościele w Stanach Zjednoczonych, może nie mieć żadnego znaczenia w Korei Południowej. Dlatego synodalność na całym świecie nie będzie jednolitością, ale współistnieniem różnic, cierpliwością miłości, niespokojnym współistnieniem. Jest to wizja, która łączy się z ekumenizmem, a nawet z geopolityką: Leo proponuje decyzje wynikające z wymiany i konsensusu, a nie z układu sił, władzy...”.
Mówiąc o wspomnianym w swojej książce „Od Franciszka do Leona” „niepokoju”, o. Spadaro zaznaczył, że „niepokój to świadomość, że serce ludzkie nigdy nie zazna spokoju, chyba że w Bogu: ewangeliczne napięcie, które nie pozwala się zadowolić, które popycha Kościół, by nie żył z dorobku przeszłości, ale wyruszył w drogę”. „Franciszek przekazał to Leonowi jako dziedzictwo. A Leon natychmiast uczynił to swoim, mówiąc o tym w swoim pierwszym kazaniu i podkreślając, że prawdziwa jedność nie znosi różnic, ale je akceptuje. Nawet jego gesty - takie jak spotkanie z ojcem Jamesem Martinem i zachęta do kontynuowania działań - odzwierciedla ten inkluzywny i duszpasterski niepokój” - stwierdził włoski jezuita.
Pytany z kolei o niemiecką „drogę synodalną” i stosunek do niej Leona XIV o. Spadaro zwrócił uwagę, że kard. Prevost już jako prefekt watykańskiej Dykasterii ds. Biskupów z bliska śledził niemieckie doświadczenia. „Jego pogląd jest jasny: napięcia, nawet silne, należy przyjmować jako znak katolickości. Nie chodzi o wygładzanie różnic, ale o słuchanie ich z otwartym sercem, ponieważ `synodalność jest formą miłości`. Nie będzie stosował logiki kontroli lub strachu, ale będzie próbował przekształcić polaryzacje w dialog - w szerszej perspektywie Kościoła powszechnego. Jak sam powiedział: `Lud Boży jest liczniejszy, niż nam się wydaje. Nie definiujmy jego granic`” - powiedział o. Spadaro i dodał: „W tym sensie Rzym pod rządami Leona nie będzie patrzeć na niemiecką drogę synodalną z uprzedzeniami i nieufnością, ale jako część szerszego procesu kościelnego, który należy podtrzymywać z cierpliwością i rozeznaniem”.
