Kościół, towarzysząc człowiekowi od ponad dwóch tysięcy lat w jego radościach i nadziejach oraz smutkach i lękach, posiada wielkie „doświadczenie w sprawach ludzkich”. Problematyka małżeńsko-rodzinna zajmuje jedno z najważniejszych miejsc we współczesnym nauczaniu Kościoła. Jan Paweł II pisał w adhortacji "Familiaris consortio" poświęconej rodzinie, że „Kościół, świadomy tego, że małżeństwo i rodzina stanowią jedno z najcenniejszych dóbr ludzkości, pragnie nieść swoją naukę i zaofiarować pomoc tym, którzy znając wartości małżeństwa i rodziny, starają się pozostać im wierni; tym, którzy w niepewności i niepokoju poszukują prawdy; i tym, którzy niesłusznie napotykają na przeszkody w realizowaniu własnej wizji rodziny. Podtrzymując pierwszych, oświecając drugich i wspierając tych, którym stwarzane bywają trudności, Kościół pragnie służyć każdemu człowiekowi, zatroskanemu o losy małżeństwa i rodzin” (nr 1). Kościół wie, że rodzina jest podstawowym dobrem i wartością każdej osoby i wszystkich społeczeństw. Bowiem życie każdego człowieka, a poprzez niego poszczególnych społeczeństw, narodów i państw, organicznie związane jest z rodziną (List do Rodzin, nr 2, 17). Świadomość roli małżeństwa i rodziny w rozwoju osobistym i społecznym każdego człowieka, pozwoliła stwierdzić Janowi Pawłowi II, że rodzina jest dla Kościoła „pierwszą i z wielu względów najważniejszą” drogą (List do Rodzin, nr 2).

Kościół towarzysząc rodzinie w dobie współczesnej, dostrzega jej blaski i cienie, czemu daje wyraz chociażby w adhortacji apostolskiej Familiaris consortio (nr 4-10), w Liście do Rodzin (nr 13-14, 19-22) oraz w wielu innych dokumentach, takich jak: nauczanie Soboru Watykańskiego II na czele z Konstytucją duszpasterską o Kościele w świecie współczesnym, Gaudium et spes (nr 47-52), Kodeks Prawa Kanonicznego (kan. 1055-1165), Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 369-373, 2331-2400), Kompendium nauki społecznej Kościoła wydanej przez Papieską Radę Iustitia et Pax, 2005 (nr 209-254), a także okolicznościowe przemówienia. Ostatnio Kościół potwierdził swoją troskę i zainteresowanie omawianymi wspólnotami, publikując na zakończenie III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów „Relatio synodi” pt.: „Wyzwania duszpasterskie związane z rodzina w kontekście ewangelizacji”. W tym dokumencie wskazał na nauczanie Benedykta XVI i Franciszka dotyczące rodziny: encyklika Deus caritas est, nr 2, 11; encyklika Lumen fidei, nr 53.

Kościół katolicki świadomy jest faktu, że ponieważ przez „rodzinę toczą się dzieje człowieka”, dlatego też znajduje się ona „pośrodku tego wielkiego zmagania pomiędzy dobrem a złem, między życiem a śmiercią, miedzy miłością a wszystkim, co jest jej przeciwieństwem” (List do Rodzin, nr 23). W związku z tą sytuacją Kościół czuje się przynaglony do „ocalenia i urzeczywistnienia całej prawdy i pełnej godności małżeństwa i rodziny” (Familiaris consortio, nr 5), pomagając odkryć tym wspólnotom ich najgłębszą tożsamość i stać się tym, czym są w swojej naturze (Familiaris consortio nr 17). Nauczanie Kościoła na temat małżeństwa i rodziny, będące w zgodzie z prawem naturalnym, ma charakter interdyscyplinarny. Korzysta ono z osiągnięć nauk familiologicznych, psychologii, pedagogiki, socjologii, antropologii i etyki. Cały ten namysł zostaje dopełniony mądrościowym wymiarem filozofii i teologii, gdyż jak podkreślał Papież-Polak, „przyszłym losom świata grozi bowiem niebezpieczeństwo, jeśli ludzie nie staną się mądrzejsi” (Familiaris consortio, nr 8).