Choć dobiega już końca czas bożonarodzeniowych dekoracji w naszych świątyniach, w tym przede wszystkim szopek, których zwyczaj urządzania zainicjował 800 lat temu św. Franciszek z Asyżu, pozwolę sobie nawiązać do pewnego zjawiska. Można je odnieść również do innych okresów liturgicznych i w ogóle do zachowań w Kościele, zwłaszcza podczas Mszy św.

To zrozumiałe, że wokół kolorowych, ślicznie urządzonych szopek gromadzą się dzieci. A gdy jeszcze przy szopkach ustawione są aniołki, kłaniające się przy każdej wrzuconej monecie, mówiące „Bóg zapłać”, a czasami także wyśpiewujące kolędy, nie powinno to dziwić tym bardziej. Tak było, jest i, daj Boże, długo jeszcze w polskich świątyniach będzie. Jednak dzieci po to mają rodziców, by ci panowali nad ich zachowaniem. A niestety, nie zawsze tak się dzieje. Stąd figurki czasami są poprzewracane, aniołki tracą głowę – tak jakby szopka miała być dekoracją „jednorazowego użytku”. Szczególnie denerwujące jest, gdy podczas Mszy św. wielokrotnie wybrzmiewają „aniołkowe” kolędy.

Dzieci działają spontanicznie i jeszcze nie rozumieją, w czym uczestniczą. Rodzice powinni mieć jednak świadomość, że podczas Mszy św. nie są sami w kościele. To oni ponoszą odpowiedzialność za zachowania własnych dzieci. Na tym polega wychowanie, że trzeba dziecku wytłumaczyć, najlepiej jeszcze przed wejściem do kościoła, co i kiedy wolno, a czego nie wolno. Nie jest to łatwe, wiem to z własnego rodzicielskiego doświadczenia, ale możliwe.

Msza św. to nie jest spotkanie towarzyskie. Niektóre zachowania dzieci (a czasami także młodzieży i dorosłych), czy też efekty tych zachowań, przeszkadzają i celebrującym Msze św. kapłanom, i innym wiernym. A przede wszystkim Msza św. nie bez powodu nazywana jest Najświętszą Ofiarą. Pan Bóg obecny jest wtedy tak w Słowie Bożym, jak i – zwłaszcza po przeistoczeniu chleba i wina – w Ciele i Krwi Pańskiej. Owszem, Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie” [por. Mk 10, 14]. Nie dodawał jednak „I róbta, co chceta!”.