Bóg chce relacji, nie chwilowego zrywu na finiszu. Dlatego Adwent wraca co roku. To łagodny, ale poważny trening serca. Nie trzeba robić rzeczy niezwykłych. Wystarczy w zwykłe czynności -praca, posiłki, rozmowy- wpuszczać świadomość, że Pan jest blisko.

„Odrośl Pana” to w hebrajskim słowo oznaczające młody pęd, delikatny, ale pełen życia. Tradycja Izraela łączyła je z Mesjaszem. W Nim Bóg sprawia, że po zimie niewierności wyrasta coś zupełnie nowego. Ojcowie Kościoła widzieli w „Odrośli” samego Chrystusa, a w „owocu ziemi” Jego człowieczeństwo, zrodzone z Maryi. Boski dar zakorzeniony w bardzo ludzkiej ziemi.

Adwent uczy nas modlitwy Jezusa, która jest dziękczynna, prosta, zakorzeniona w zaufaniu do Ojca. Uczy też patrzenia na wiarę jak na przywilej, nie ciężar. „Szczęśliwe oczy” to oczy, które w wydarzeniach dnia szukają znaku Ojca. Radość Syna w Duchu chce się w nich odbić jak światło w spokojnej wodzie.

Uczta mesjańska z Izajasza zaczyna się tutaj, w naszych małych chlebach, w liturgii, w prostych gestach dzielenia się. Bóg już teraz, po cichu, ociera wiele łez przez obecność ludzi, którym podpowiada: „Daj to, co masz. Resztą Ja się zajmę”. To właśnie jest styl oczekiwania, który dojrzewa w Adwencie

Adwent uczy nas modlitwy Jezusa, która jest dziękczynna, prosta, zakorzeniona w zaufaniu do Ojca. Uczy też patrzenia na wiarę jak na przywilej, nie ciężar. „Szczęśliwe oczy” to oczy, które w wydarzeniach dnia szukają znaku Ojca. Radość Syna w Duchu chce się w nich odbić jak światło w spokojnej wodzie.

Adwent zaprasza nas, by wejść w tę scenę. Możemy przyznać się przed Panem do miejsc, w których jesteśmy ślepi. Na czyje cierpienie nie patrzę. Jakich słów Ewangelii nie chcę widzieć. Gdy odważnie krzyczymy „Zmiłuj się nad nami, Synu Dawida”, pozwalamy, by dotknął naszych oczu. A potem, tak jak tamci, uczymy się żyć jak ludzie, którzy naprawdę widzą. Choć droga do pełnej przejrzystości wiary bywa długa, pierwszy promień przychodzi już dziś.

Adwent stawia nas w dwóch miejscach naraz. Jesteśmy tłumem znękanym i porzuconym. Jezus patrzy na nasze przemęczenie, chaos, poczucie zagubienia. Nie pogania. Wzrusza się. A równocześnie jesteśmy uczniami. On chce się nami posłużyć, by ktoś obok poczuł Jego współczucie. To może być jedna rozmowa, telefon, pojednanie, cierpliwe wysłuchanie.